zondag 24 september 2017

Diacachimba

Sinds drie weken alweer ben ik verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van Simple Beach Lodge in Las Penitas en so far so good. Het is heerlijk hier mijn tas even te hebben neergegooid en tijd te hebben de afgelopen tijd op me in te laten werken. Het leven is relaxed hier aan het strand, er is niet veel meer te doen dan surfen, yoga, lezen, chillen. Ik ben de ochtenden vrij en rond de lunch neem ik de lodge en het restaurant over van mijn collega Markos. Samen regelen we alle boekingen, check ins en outs, klantencontact, boodschappen en betalingen. Markos is Frans en woont hier al vier jaar als mede-eigenaar en manager van een pizzatent hier een paar huizen vandaan. Hij heeft een Nica vriendin en twee lieve kindjes en heeft deze klus aangenomen om te sparen voor een reis naar Frankrijk met zijn gezinnetje. Donderdag is mijn compleet vrije dag, en dat is net de dag dat heel Las Penitas naar Leon gaat, de dichtsbijzijnde stad, om de hele avond salsa te dansen in Olle Quemada, een bar/restaurant en de place to be.

Elke dag hier is anders, met andere klanten en andere problemen. Op de een of andere manier hadden we vorige week het ene waterprobleem na de andere. De pomp voor het grondwater had het begeven, de waterpijpen naar het bovengedeelte waren verstopt, mijn kamer was op een dag compleet overstroomt en de septische tanks waren opeens vol zodat er midden in de nacht een team moest komen om ze te legen. Het is het regenseizoen en we zitten recht (maar dan ook recht) aan het strand, water is overal. Omdat dit Nicaragua is, gaan dingen vaker en sneller stuk en duurt het langer en kost het meer om het allemaal weer gerepareerd te krijgen. Maar het is een mooie uitdaging allemaal en ik heb al onwijs veel geleerd weer, van het managen van een intercultureel team, algemeen hotel management en boekingssystemen, zakendoen in een minder "ontwikkelt" land en natuurlijk de Spaanse taal.

Denkend aan de stormen in het Caribische gebied en de aardbevingen en tsunami alerts in Mexico hebben we hier natuurlijk helemaal niets te klagen. Ik kan bijna niet geloven hoe onwijs ik het hier naar mijn zin heb en hoe fijn het is even niet de volgende stap te hoeven plannen. De eigenaren komen 12 november weer terug en dan ga ik weer door. Waarschijnlijk verder naar het noorden, verder opzoek naar cacao. Maar tot die tijd is het leven hier even goed en mijn surf wordt al beter. Zoals ze het hier mooi verwoorden in Nica-slang, het is allemaal diacachimba, wat zoveel betekent als f***ing awesome. Liefs uit Nicaragua :-)

Simple Beach Lodge - mijn thuis op dit moment

De lokale surfboys

Las Penitas beach 
De meest mooie zonsondergangen, elke dag weer



Ik wordt al bruiner en blonder :-)
Elke dag even oefenen 

Helaas een dode schildpad op het strand... er zijn gelukkig ook genoeg levenden hier!

Just another day in paradise



Geen opmerkingen:

Een reactie posten