Normaal doen

Aangekomen in Sydney moet ik natuurlijk op zoek naar een baan. Soms denk ik wel eens, waarom hebben eigenlijk de meesten van ons een baan? Waarom doen we werk dat we waarschijnlijk niet zouden doen als we er niet voor betaald worden? Zijn er andere manieren om je leven te leiden, zonder een klein radartje in het systeem te zijn, een systeem dat is gebaseerd op slimme marketing en propaganda, om er maar voor te zorgen dat er zoveel mogelijk mensen belasting betalen en de rest van hun "besteedbare inkomen" uitgeven aan dingen die we niet nodig hebben? Het gaat waarschijnlijk nog wel een paar jaar duren, maar ik hoop deze vragen toch een keer te kunnen beantwoorden. Ondertussen doe ik maar "gewoon" en ben ik aan het solliciteren.

Mijn eerste Australische dollars heb ik al verdient, als invalkracht bij een kinderdagverblijf. Erg leuk werk, de hele dag met kinderen spelen, iets wat me erg gemakkelijk afgaat. Het is ook zwaar, je bent de hele dag in de weer, moet de hele dag opletten dat alle kinderen in leven blijven en je niet het verkeerde kind een standje geeft terwijl het de schuld van de andere was. Lastig hoor. Maar erg bevredigend, iets wat ik eigenlijk ook zou doen zonder er betaald voor je worden... Maar niet iets wat ik mezelf over vijf jaar nog professioneel zie doen.

Wat dan wel? Eerlijk gezegd, geen idee. Nee das niet waar, ik heb een hoop ideeën, ideeën over de wereld, over gerechtigheid, over ecologische en sociale harmonie, over initiatieven en innovaties om het leven op deze planeet een stukje beter te maken. Maar als je die dingen intoetst op de gemiddelde banenwebsite komt er niet veel uit. Het vinden van die ene droombaan is een kwestie van geluk, van goede timing, van trail & error, en van uitzoeken wat het is dat je dan vooral niet wilt doen. Ik ben dus breed aan het zoeken, aan het solliciteren. Gelukkig is er in dit "land of opportunity" zoals ze het zelf noemen genoeg werk te vinden momenteel. Vandaag heb ik een sollicitatiegesprek. Wish me luck!

Upsy Down Town

Op het kinderdagverblijf waar ik werk hebben de kinderen een liedje geleerd:

In Upsy Down Town 
the sky is in the sea, 
the sea is where the sky should be.
The rain is falling up, 
instead of down. 
Down, In Upsy Down Town.
There’s a chocolate cake 
as white as snow, 
The more you eat, the bigger it grows!
You walk upon your nose 
instead of on your toes. 
Down, In Upsy Down Town.

Fantastisch.

Ik voel me alsof ik inderdaad naar Upsy Down Town verhuisd ben, alles is hier anders. Ze rijden hier links, net als in India. Ik heb tot nu toe alleen nog maar rondgelopen of gefietst, en begin nu eindelijk pas een beetje te wennen aan het rechts, links, rechts kijken. Het is heel desoriënterend om op een kruising of rotonde niet precies te weten waar je nu moet kijken, waar het verkeer vandaan kan komen. Je kijkt toch nog altijd even de andere, "verkeerde" kant op. Voor de zekerheid, mocht er iemand aankomen die ook uit Europa komt en aan het spookrijden is.

Dan komen ze hier net uit de "winter" en is de lente begonnen. Het is nu al gemiddeld 24 graden overdag en de zon schijnt zich een ongeluk, dus ik ben benieuwd wat de zomer inhoudt in Sydney. Het zou wel eens warm kunnen worden, zeker omdat dit jaar een van de warmste jaren ooit was hier.

Wat me ook is opgevallen is dat Australiërs erg trots zijn op hun land en het erg belangrijk vinden om de locale economie te ondersteunen door producten te komen die "proudly Australian made and owned" zijn. Ze hebben er zelfs een speciaal logo voor en het is een enorme marketing tool. Grappig, na net drie jaar in Duitsland te hebben gewoond, waar "nationalisme" een vies woord is en zelfs de vlag soms ver te zoeken is. Hier waait hij overal groot en trots uit. Terwijl het eigenlijk maar een rare variant van de Engelse vlag is...

Ook de natuur is hier overweldigend anders, met planten en dieren die ik totaal niet weet te plaatsen. Vleermuizen zo groot als katten, "water dragons" (soort hagedissen), kakkerlakken. Ik heb helaas nog geen koala's, vogelbekdieren of kangoeroes gezien (die laatste al wel gegeten!), maar iets zegt me dat dat niet lang meer zal duren. De bomen zijn groot en tropisch, alles bloeit nu momenteel, met tussendoor fijne palmen. De sterren hebben zich zelfs opnieuw gearrangeerd, de vertrouwde grote en kleine beer zijn omgeruild voor de Soutern Cross en Canis Major.

Toch niet slecht, voor 24 uur vliegen. Er is vast nog veel meer te ontdekken en ik ben blij dat we hier wel een tijdje blijven. Dit land/continent is echt MEGA groot en heeft zoveel spannends te bieden. Dit weekend gaan we langs de kust lopen via de Coastal Walk en met de baas van Sebas naar een Latijns-Amerikaanse party. G'day mate!

Alles en meer

Het gaat goed hier, tot nu toe is Sydney echt fantastisch. Wat een luxe om op 15 minuten fietsen van het strand te wonen. Het bevalt me prima hier. De eerste dagen was het een hoop geregel. Op de een of andere manier heb ik al een baantje gevonden, als "casual worker" bij kinderdagverblijf Alouette hier vlakbij ons huis. Ook heb ik al een telefoonnummer, een belastingnummer, een bankrekening en een fiets.

Sebas kon niet wachten mij alle mooie plekjes te laten zien die hij al had ontdekt. Dit weekend zijn we op zaterdag met de pont naar Manly gegaan, in het noorden van Sydney, een populaire surfspot.We hebben op het strand gewandeld, over de rotsen geklauterd, een biertje gedronken bij de 4 Pines brouwerij en op de boot terug lekker sushi gegeten.

Skyline van Sydney vanaf de veerpont

Surfers lopen hier gewoon in het wild rond

Mooi Manly

Het centrum, in koloniale stijl

Op zondag zijn we langs de kust naar beneden gereden om Elli te bezoeken in Wollongong. We hebben haar huisje bezocht, Mt. Keira beklommen en eieren en groenten geoogst uit de "permacultuur" volkstuin van Elli. Alles groeit hier natuurlijk als een gek, want het is eigenlijk altijd mooi weer. Tot nu toe is het een dag bewolkt geweest, en de lente moet nog beginnen... Sebas en ik moeten elkaar af en toe nog even knijpen, we wonen toch écht opeens in Australië.

Wollongong!

Kakelverse eieren, wat een rijkdom

Lieve groetjes uit Sydney!!

Touch down!

Ik ben aangekomen! Veilig en wel, met een warm welkom van Sebas. De reis was erg lang, met een interessante tussenstop in Singapore, het geboorteland van mijn moeder. Wat een vreemde stad, net alsof je in een science-fiction film rondloopt! Alles is hyper-modern, splinternieuw en brandschoon, met de meeste rare gebouwen. Het vliegveld Changi is al jaren op een rij verkozen tot beste vliegveld in de wereld en het was te merken waarom, de 14 uur die ik er moest doorbrengen vlogen voorbij. De vlucht naar Sydney was vervolgens half-leeg en daardoor mega relaxed, ik had lekker 3 stoelen voor mezelf en heb na een suffe film (This is 40) geslapen tot de landing. En toen was ik er!

De skyline van Singapore

Ik was een beetje zenuwachtig voor de douane, want ik had maar een enkeltje en had ook nog op mijn immigratiebriefje ingevuld dat ik "animal products" wou importeren. De man vroeg wat ik dan precies bij me had, en met een onschuldig lachje zei ik "it's cheese, because you know, I'm from Holland, hihi". Ik kreeg prompt een stempel en mocht doorlopen. "Have a great time in Australia miss".

Sebas haalde me op en bracht me gelijk naar het strand, aangezien het ochtend was. Van welke dag wist ik niet precies meer, en hoe laat was ook vaag. Maar tijd voor zon, zee, strand en cappuccino was het sowieso. Het was heerlijk om hem weer te zien, wat een luxe om weer samen te zijn. En dit keer voor zolang we willen.

Elli, mijn Australische vriendinnetje die ik in Zweden heb ontmoet kwam me gelijk welkom heten!

Bij het werk van Sebas op bezoek

Jee, mijn eigen straat!