Tweehonderd meter

Oké hierbij de antwoorden: barbie = barbecue (zeer belangrijk in het Australische leven), brekky = breakfast (wordt vaak onderweg gehaald door de Aussies (spreek uit Ozzies)), Brizzie = Brisbane (waarom ze dit afkorten is me een raadsel, het heeft allebei evenveel lettergrepen...), kindie = Kindergarten (een van de vele "Europese" woorden die de afkomst van de meeste Australiërs verraadt), mozzie = mosquito (zeker na de regen zijn ze nu overal...), polly = politician (schijnbaar is de Australische politiek een onwijs gecompliceerd en onbegrijpelijk fenomeen, ik heb me er nog niet in verdiept...), yewy = u-turn (je verzint het niet...) en ten slotte footy = Australian Rules Football ofwel AFL, zo belangrijk hier dat er zelfs serieuze grappen over worden gemaakt:

"A man arriving for the Grand Final in Melbourne is surprised to find the seat beside his empty. Tickets for the Grand Final are sold out weeks in advance and empty seats unknown. So he says to the man on the other side of the seat, Excuse me, do you know why there is no one in this seat?
Oh, its my wifes', answers the second man, but I'm afraid she died.
That's terrible. I'm so sorry.
Yes, she never missed a match.
But couldn't you have given the ticket to a friend or relative?
Oh, no. They're all at the funeral." (Bill Bryson, In a Sunburned Country)

Dan heb ik groot nieuws deze week want we gaan weer verhuizen! De zoektocht naar een eigen plekje bleek toch niet zo uitdagend want na onze eerste aanmelding voor een huisje dat ons beviel kregen we gelijk een aanbod. We mogen erin! En nu gaat het Australische leven echt beginnen want we wonen straks serieus op 200 meter van het strand. Maroubra beach, bekend om zijn goede golven en bijbehorende surfer gangs, wordt onze nieuwe hood.

We hebben gelijk onze eigen surfboards gekocht en nu de dagen steeds langer en warmer worden kijk ik er al naar uit om 's ochtends voor het werk nog even een paar golven te pakken (hoewel ze op dit moment mij vooral nog pakken...). Wel vreemd is dat momenteel ook de Chrizzy (yep ook die wordt afgekort) voorbereidingen in volle gang zijn. Gister heb ik al het eerste huis gespot dat van onder tot boven overladen was met kerstverlichting en Santa Clauses, en dat schijnt een grote traditie te zijn hier. Wellicht is de overdaad aan lampjes een poging het tekort aan kou en sneeuw goed te maken... Anyway, het is een vreemd contrast, die hitte met kerstliedjes op de achtergrond en de combinatie van de zomer én kerstvakantie die straks begint. Maar eerst heb ik met mijn half-Nederlandse nanny-kids natuurlijk nog Sinterklaas te vieren!

Regen!

Het is hier al een week aan het regenen! Serieus, alles hier is extreem. Extreme droogte, extreme regenval, extreme stormen of overstromingen of hittegolven. Heerlijk, je kan hier niet om de natuur heen, het is overal! Het gras was binnen twee dagen weer helemaal groen en alle bomen en planten slaken een zucht van verlichting. Nu maken ze ten minste een eerlijke kans de zomer straks te overleven, na de extreem hete lente tot nu toe. Ook de bushfires zijn eindelijk voorbij, tegen die muur van water waren ze niet bestand.

Ik ben hard aan het werk ondertussen, als nanny en in het kinderdagverblijf, en ben voor november en december al volgeboekt. Niets dan een overdosis aan kids om je eigen "nest-gevoelens" nog even te sussen, wat heerlijk om thuis te komen na een lange dag (ik maak soms dagen van 12 uur), het kwijl af te wassen en met een glaasje wijn naast Sebas op de bank te kruipen. Hij maakt ook zijn uren vol momenteel, de $500.000-home-cinema is nu bijna af en er staat druk op de laatste lootjes.

De weekenden zijn daarom even rustig, en vooral gevuld met het zoeken naar een nieuw huisje. Nu we allebei een goed inkomen hebben zouden we graag ook iets voor onszelf vinden. Er is op dit moment genoeg aanbod en we hopen snel onze eigen "one-bedder" te betreden. Grappig hoe ze hier alles altijd afkorten trouwens. Raad eens wat de volgende woorden betekenen: barbie, brekky, Brizzie, footy, kindie, mozzie, polly en yewy... De antwoorden komen volgende keer!

De lieve (beetje verlegen) Maro en ik :-)

Het zal je werk maar zijn...

Over natuur gesproken, deze gast van 10 cm breed kwam laatst even schuilen in onze badkamer...

Ver weg

"It is amazingly easy in Australia to forget, or at least to reduce to a dim awareness, that there is a world out there"

Bill Bryson, In a Sunburned Country

Hoewel het geen 6 weken op de boot meer kost om hier te komen, en met Skype/Whatsapp/Facebook het niet echt uitmaakt waar je bent in de wereld (mits je internet tot je beschikking hebt uiteraard), Australië voelt soms toch heel heel erg ver weg. Sinds ik hier ben aangekomen glijden de dagen voorbij in easy-going no-worries-ness, en zonder de telefoontjes en app-jes naar Nederland af en toe zou ik bijna denken dat overal buiten dit immense land de tijd stil staat.

Het scheelt ook dat ik het opeens heel druk heb. Sinds vorige week werk ik 3 dagen als nanny voor een Nederlands-Australisch gezin, ben ik ingeschreven voor een recruitment bureau waarmee ik ook al twee dagen als inval-secretaresse bij de NSW Teachers Association heb gewerkt en wordt ik nog af en toe door het kinderdagverblijf gebeld voor een shift. Helemaal goed allemaal, en lekker afwisselend.

Permanenter werk zal pas mogelijk zijn als we straks een permanenter visum hebben geregeld. Met een Working Holiday visum neemt geen bedrijf je aan voor een vaste positie, wat ook wel te begrijpen is... Ze schijnen daarin sowieso nogal discriminerend te zijn (Australia for the Australians!) en de ironie daarvan blijkt ze hier totaal te ontgaan. De heftige, turbulente en vaak bijna onvoorstelbare geschiedenis van dit land, waar ik steeds meer over te weten kom, heeft een samenleving opgeleverd die nog steeds worstelt het verleden een plaats te geven...

Maar het gaat goed hier, ik heb het onwijs naar mijn zin en geniet met volle teugen van elke mooie zonnige dag (elke dag dus!). Wakker worden met geluiden van de jungle, met een uitzicht van de rijzende zon en palmbomen wordt gewoon niet oud. Andere dingen beginnen al normaler te worden. Als ik op tv nu een auto rechts zie rijden voelt het raar, en ik heb ook al zelf auto gereden. Het lastigste is eigenlijk alleen de richtingaanwijzer aanzetten in plaats van de ruitenwissers. Ik reken ook niet meer terug in euro's, zeker nu ik flinke $$$ aan het verdienen ben. De huur van $420 per WEEK(!) lijkt opeens niet zo exorbitant veel meer. Ik begin te wennen aan het Aussie accent, aan de lifestyle here (no worries, mate!) en aan het feit dat we hier echt écht wonen.

Het is hier fantastisch.

Op de bruiloft van Cameron, een oud huisgenoot van de huisboot in Amsterdam

Hard werken: een Lego helicopter bouwen met Maro

In het echt nog niet gezien, maar wel opgezet in het Australian Museum