Twee jaar Berlijn!

Op weg naar het café

De herfst is begonnen. En ik bedacht me opeens dat het alweer bijna 2 jaar geleden is dat ik naar Berlijn ben verhuisd. Toen was het ook herfst, met mooi gekleurde bomen langs de Mariendorfer Damm. Wat is er alweer veel gebeurd ondertussen. Deze 1 oktober ga ik in Beieren vieren met Sebas, zijn zus, haar man, en haar twee kids, über-Duits op het Oktoberfest. We vertrekken aanstaande zaterdag richting zuiden met de trein, om een week in München en ook een paar dagen in Nürnberg door te brengen. Het is hier trouwens ongeveer even ver vandaan als naar Amsterdam, 6 uurtjes. 'Bayern' wordt hier door de meesten ook als een ander land gezien, vooral door de 'Bayer' zelf. Ik kijk uit naar de week met bier, brezels, dirndls en schlagers. En vooral naar het wederzien met Katharina en haar kleintjes Anna en de kersverse Dylan. Lekker even tante spelen!

Vorige week hadden Sebas en ik ook samen iets te vieren, namelijk het feit dat we elkaar op 21 september 4,5 jaar kenden. Het is toevallig ook de Onafhankelijkheidsdag van Belize, wat 31 jaar geleden een onafhankelijke natie-staat geworden is. Reden in ieder geval voor een uiterst Berlijnse brunch op zondagmorgen, bij het leuke Café Dritter Raum, en daarna een tochtje met de S-bahn naar König Wusterhausen, waar een kasteel te bezichtigen is. Het kasteel was nogal teleurstellend eerlijk gezegd, maar het fantastische weer maakte een hoop goed.

Mmmm brunch!

Afgelopen weekend heb ik ook het "Decolonize the City!" congres bijgewoond, een mega interessante 2 dagen met academici van over de hele wereld die allemaal met post-koloniale en vooral de-koloniale theorie bezig zijn. Het ging over de nog steeds bestaande ongelijke machtsverhoudingen die al sinds eeuwen bestaan in de wereld, tussen de Metropolen (lees: 'Westerse wereld') en de Periferie (lees: 'ontwikkelingslanden'). Dat "wij" rijk zijn, en "zij" arm is namelijk geen toeval. Maar dat is wellicht een onderwerp voor een andere blogpost. En misschien wel voor een andere blog ;-)

Planeet Agi

Sebastian vraagt zich soms wel eens af of ik niet gewoon van een andere planeet kom. Planeet Agi, waar alle bewoners overgemotiveerd, zwaar gedisciplineerd en barstende van de energie door het leven gaan. Iedereen doet daar natuurlijk aan yoga, ook al moeten we daar om 6 uur voor opstaan. Iedereen eet ook erg gezond en neemt elke dag zijn eigen lunch mee, liefs rauwe haring met uitjes en salade. Er wordt de hele dag gelezen en geleerd, en college's gevolgd, met sportlessen, en dwarsfluit-uurtjes, met liters Yogi thee en chocola met minstens 72% cacao. Mmm dat klinkt eigenlijk best goed...

Helaas heb ik deze planeet nog niet gevonden, maar ik ben nu op een plek waar ik me als een vis in het water voel. Ik zit momenteel in Bonn, op de 23ste Europäische Sommerakademie van het Gustav-Stresemann-Institut, om 10 dagen lang dagelijks over Europa te leren en te discussiëren. Sinds donderdag zit ik al elke dag om 9 uur, samen met 85 andere studenten, onderzoekers en experten uit alle mogelijke landen, klaar voor een vol programma, om alle mogelijke kanten van Europa te belichten. Van het nieuwe Lissabon verdrag, tot de Euro-crisis, tot de opbouw van de EU, de kandidaatlidstaten en de 'buitenlandse' politiek.

Morgen staat er een simulatie spel op het programma, waarbij ik de media vertegenwoordig, en aan het einde wordt besloten of Turkije, Macedonië, Montenegro en Servië de status kandidaat lidstaat krijgen. Dan vertrekken we op woensdag met de bus naar Brussel, om daar 3 dagen lang de Raad, het Parlement en de Commissie te bezoeken, want een Europäische Sommerakademie kan natuurlijk niet zonder bezoekje aan het hol van de leeuw. Ik ben hier trouwens de enige Nederlander en wordt constant gevraagd hoe dat dan in Nederland zit, met onze fijne Geert Wilders en onze kijk op Duitsland, Europa en het hele Griekenland gebeuren. Tja... wat vinden we daar eigenlijk van?

Kortom, ik ben gewoon helemaal blij. Een zomer lang helemaal niets doen zal voor mij wel nooit weggelegd zijn. Aanstaande zondag ga ik weer naar Berlijn terug stuiteren en beginnen aan mijn Masterthesis, waar ik ook al het onderwerp voor weet: European Citizenship and the Changing Faces of Migration in Europe. Ik heb nu al bakken vol met input en inspiratie en dank onze regeringsleiders dat ze dit fantastische sociale, economische en politieke experiment (lees: de EU) ooit zijn aangegaan, zonder te weten waar het ons heen gaat brengen. Mij heeft het ondertussen namelijk al ver gebracht.