maandag 26 juli 2010

Verjaardag

Mijn verjaardag was fantastisch. Zo wil ik wel vaker 24 worden! Het is heel erg mooi om al die mensen waar je om geeft samen te zien, gezellig met elkaar in gesprek in de zon. Alle meiden op het gras, en 'de aanhangbrigade' had elkaar ook al snel gevonden op het voetbalveld. Toen we honger kregen leek de verplaatsing naar onze achtertuin bijna vanzelf te gaan en opeens was de barbeque aan.

Het maakt me wel ontzettend bewust wat ik straks allemaal achterlaat. Ik doe er soms misschien een beetje laconiek over, maar ik weet ook wel dat afstand veel invloed heeft op persoonlijke relaties. Ik zal er niet altijd mee 'bij zijn'. Verjaardagen, spontane feestjes, koffie's op zondag, nationale feestdagen, familiebezoek en borrels. Berlijn is niet om de hoek.

Maar het is natuurlijk ook niet het einde van de wereld. Wij gaan dit weekend even op en neer, en met de trein ben je er in 6,5 uur, Berlin Hauptbahnhof. Bij vooruitboeking is de prijs ook ontzettend goed te doen, en ik verwacht jullie natuurlijk allemaal heel snel te zien in ons nieuwe huisje daar (die we wel nog even moeten vinden). We gaan zorgen voor een mooie logeerkamer/slaapbank, en als student zal ik weer een stuk flexibeler in mijn tijd zitten. Jullie zijn allemaal super welkom dus begin maar vast met boeken!

Dan wil ik jullie ook allemaal nog heel erg bedanken voor de mooie dag (en nacht) zaterdag. Ik heb ontzettend genoten, en vond het super dat jullie allemaal gekomen zijn. Het was een spetterend begin van wat een mooi jaar beloofd te worden!

maandag 12 juli 2010

Point of no return

Het is vreemd. Je kunt een plan nog zo duidelijk en realistisch in je hoofd hebben, zolang er geen acties aan verbonden zijn is het eigenlijk nog niet echt. Natuurlijk, het plan is al de eerste stap naar verwerkelijking. Maar met elke het concept in je hoofd kun je altijd nog terug. Of gewoon niet meer vooruit gaan, dan blijf je vanzelf waar je bent.

Een tijdje terug hebben Sebastian en ik besloten naar Berlijn te gaan. Het idee was er, hing in de lucht, zo'n beetje voor ons. Het was iets om van te dromen, om naar uit te kijken. Maar het bestond alleen in gedachten, want we zaten natuurlijk nog gewoon in Amsterdam. We gingen elke dag naar ons werk, en de weken regen zich aaneen zonder dat Berlijn ook maar iets dichterbij kwam. Geografisch dan. Want langzaam maar zeker begonnen het idee meer vorm te krijgen.

Sebas wilde weer studeren en zijn vakgebied, meubelmaken, uitdiepen. In Duitsland kan hij stufi krijgen, dus het was logisch de grens over te gaan. En omdat het beter is voor een relatie als beide partners in min of meer hetzelfde levensritme zitten, begon ik ook te denken aan de mogelijkheid weer aan de studie te gaan. De keuze voor de Master (Sociology, European Societies) was eigenlijk meer pragmatisch dan iets anders. Het was de enige opleiding in Berlijn waarvoor ik geen perfect Duits hoef te spreken, die geen 16.000 euro per jaar kost (hij is zelfs gratis!) en die min of meer aansluit bij mijn vooropleiding. De keuze van 1 is niet echt groot, maar zoals 1 goal in de laatste 5 minuten van de verlenging genoeg is om je land naar het wereldkampioenschap te brengen, is 1 aanmelding bij 1 Master genoeg om een idee te verwerkelijken.

De aanmelding was ook nog een uitdaging. Mijn aanmeldingspakket was namelijk niet helemaal op tijd binnen. Maar tijd is relatief, want toen bleek onverwachts en zonder dat het gecommuniceerd werd dat de aanmeldingsdeadline opgeschoven was. Ik was optijd, mijn aanmelding compleet, en TNT zal me over 2 maanden nog laten weten wat er met mijn oorspronkelijk poststuk is gebeurd.

Ik ben niet op zondag geboren, maar zo voelt het wel af en toe. Vanochtend heb ik namelijk te horen gekregen dat mijn aanmelding is geaccepteerd en ik ben toegelaten tot de Master! Van idee, naar concept, naar een brief uit Duitsland met de melding dat ze op me wachten. Nu is het echt. Ik heb gelijk op Google Maps gekeken hoe ver het fietsen is naar de uni vanaf het centrum (best wel een beetje ver trouwens...).

Ik hoop dat jullie in gedachten met me mee gaan straks, de grens over naar het oosten, om het roer weer eens compleet om te gooien. Alhoewel het dichterbij is dan bijvoorbeeld een Belize, een Vermont of een Atlanta, het is ook niet meer om de hoek. Gelukkig heb ik het afgelopen half jaar de mogelijkheden van internet goed leren kennen, en gemerkt dat een vriendin in Tjechie, of in Zweden soms zelfs beter op de hoogte kan zijn van wat je aan het doen bent dan een vriendinnetje op een half uurtje met de trein van je vandaan.

Dus, bis bald, en groetjes uit (nu nog wel) Amsterdam.